Σύν τ ̓ εὐηγορίᾳ, σύν τ ̓ ἐχθοδοποῖς ἀλαλαίμοῖς,
Σύν τε χοροςασίαισιν ἐπισκιρτῶεν ἀναιδεῖς.
Ω ὄρος, ὦ σπήλυγίες ἀνήδονοι, ὦ Γελβεὰ,
Μηκέτι νῦν σίλβοι κεν ἀν ̓ εὐπέταλον υάκινθον
Αςακτὶ δρόσος αργύρες, μήθ' ὑγρὸν ἵωσι
Θρῆνον ἀηδονιῆες ἐπ ̓ ἀκροκόμε κυπαρίσσε.
Ὑμῖν ἔ κεν
κεν ἄρερα φέροι σάχυν, ὦ γαλαθηνων
Τετραπόδων κε πλέον τελέθοι γέν, ἐδέ κεν ἄρνες
Παίζεσαι σκιρτῶεν ἀν' εἰαρινὸν λειμῶνα,

Οὐδ ̓ ἄρα κεν χίμαροι γ ̓ ἐπιμηλάδες, ἀλλ ̓ ἀγάλακτοι
Οἴες, ἀλλ ̓ ἀκυθοί κ ̓ ὦσιν, κεῖναι γὰρ ἀώτω

Ηρώων ἄθρησαν ὀνομένω θανέεσθαι,

Αθρησαν Σαῦλον ριψάσπιδα, ὥς τινα μήπω
Χριόμενον βασιλῆα νέα ῥαθάμιγξιν ἐλαίε.
Αμφω μὲν καλώ γ' ἤτην, ἄμφω δὴ κρατίσω,
Αμφω θεσπεσίως δεδαημένω ἐκπολεμῶσαι,
Αμφω νικῆσαι δ', ἅτ ̓ ἀνέδραμον αἴθερι δισσώ
Αἰετω, ἢ φλογόεντε δι ̓ ἐρανᾶ ἤριπον ἄκρω,
Ἤ τις ἅμα σκύμνῳ βλοσυρῷ θὴρ, λυσσαλέος θήρ,
Εσπευσεν μακραῖς ἐνὶ χερμάσιν, ὧδ ̓ ἄρα κέινω
Εὐτύκτες κλισίας τε καὶ αὔλια δηϊάασκον.
Ω νύμφαι λειμωνιάδες, κραι ροδοπήχεις,
Ἕρπετε, παρθενικαὶ μαλακαίποδες, ἔ ῥα χοροῖσιν
Οὐδὲ περιπλέκτοις ἀγανῶς ποσὶν, ἀλλά γε πέπλων
Λύετε πορφυρέων περόνας, καὶ ἀμύσσετε χερσὶν
Αμβολαδὶς κεφαλὰς ξανθότριχας, ἠδ ̓ ἄρα κόλπες
Ας αγὲς ἀργυρέας δακρύων ἀναδεύετ ̓ ἐέρσῃ
Αἶν ̓ ὀλοφυρόμεναι, καὶ γὰρ νῦν ἡδέα Σαύλε
Ὄμματα νὺξ ἤμβλυνε, σιδήρεος εὔνασεν ὕπνος,

Ὅς γ ̓ ὑμῖν χλανίδας χρυσέιας, χρύσεα δῶκεν
Ζώνια, καὶ τὰ πέδιλα, τάτ ̓ ἔντεα, τὰς τ ̓ ἄρα πόρπας,
Χρυσῷ καὶ φοίνικι καλὰς δαίδαλλε χιτῶνας,

Ὅς δ ̓ ὑμῖν θυόεντι κροκῳ παραδῶκεν ἐθέιρας
Φαιδρύνειν, μύρτοις τε καὶ εὐώδεσσιν ἐλαίοις.
Φίλτατ ̓ Ἰωνάθανε, φρέσι μοι σύ μεν ἔσκες ἐραννὸς
Πολύ τι καὶ περὶ τῶν ἑτέρων, σέο δὴ γλυκυφώνε
Αὐδὴ, καὶ γῆρυς, ὁποτὰν κλαίω τεὸν οἶτον,
Οὔασι καὶ μῦθοι μελιηδέες ινδάλλονται.
Ἡδύ τι παρθενικαῖς ἐαριζέμεν, ἡδύ τι νύμφων
Στησαμένων χορὸν εὐρὺν εν ἄλσεσιν ἐψιάασθαι,
Ἡδύ τι συρίζειν λιγέως, ἀλλ ̓ ἐδ ̓ ὀαρισὺς,
Οὐδὲ χοροιτυπίαι κεν εν άλσεσιν, ἐ σύριγιες
Ἡδέα δὴ τελέθεσιν, ἐπεὶ σέο, φίλταθ', ἅμαρτον.
Οὐκ ἄρ ̓ ἐτ ̓ ἠέλιον πάλιν ὄψετον, οἴμοι, ἐταίρω.
Κεῖσθον Ἰωνάθαν καὶ Σαῦλο χρυσεοπήληξ,
Οφθαλμώ λαοῖο, δύο Ἰσραῆλος αώτω.

αρ

CAPUT XIV.

الادب والنصيحة

SIVE

De Poeft Morali.

PoESEOS, cujus finis eft lectorem docere, duo videntur effe genera ; alterum propofitum finem diffimulat, ut epos & tragœdia; alterum apertè monet, velut illa poefis quam nunc tractare aggredior.

Perantiqua fuit & omnibus ferè gentibus ufitatiffima confuetudo, fapientiam & vitæ officia per elegantes, breves, & modulatas fententias

docendi.

1

docendi. Notiffima funt in hoc genere Phocylidis pracepta, & elegantiffimæ Theognidis fententiæ, fique verfûs, qui, à Pythagoreo quodam scripti, Pythagoræ ipfi falsò afcribuntur. His addi poffunt Aristotelis atque aliorum graviffima Exoλia, quæ inter epulas & pocula rorantia cantari folebant. Superfunt etiam † Odini præcepta antiquiffima, in Runicâ linguâ fcripta, quæ miram habent in fuo genere pulchritudi

nem.

Veteres Arabum fententiæ funt innumera; & permulta funt volumina, quæ Jl, five Sententias, complectuntur. Prætereà etiam nunc (ut ab homine Syro audivi) Arabes memoriter recitare folent proverbia fapientiæ pleniffima, cujufmodi funt,

،،

Quomodo enim is, qui mulxit, lac poteft reddere?"

Et illud Perficum de Fortunæ inconftantiâ,

دنیا نیرزد آن که پریشان کني دلي

زنهار بد مکن که نکردست عاقلي

"Hujus vitæ curfus fimilis eft mari profundo crocodilorum pleno :

Quàm tranquilli funt fapientes viri, qui littus occupant !

"Hæc vita non tanti æftimanda eft, ut cor tuum (ejus caufâ) turbes ;

"Cave: ne malefacias; fapientis enim non eft."

ما كان ذلك العيش الا سكرة

لذاتها رحلت وحلّ خمارها *

"Vita humana nihil aliud eft nifi ebrietas; cujus dulcedo protinus evolat; fed reftat crapula."

At cùm deductiora fint, non tam proverbia appellari debent, quàm præcepta, feu verfùs morales, quales funt illi de taciturnitate:

،،

Quòd fi quis doctrinâ cor fuum non reficiat,
"Non erit illi ante refurrectionem, refurrectio."

& illa de humanarum rerum contemtione,

اي دل ازین جهان دلازار درگذر وز تنگناي کنبد دوار در کذر کار جهان نه لایق اهل بصیرتست بكشاي ديده بر همه آزار درگذر از بحر غم زخرص چو غواص شوخ چشم غوطه مخور زکوهر شهوار درگذر

"Cor meum, ab hac vitâ ærumnofà recede,

"Et ab anguftiis cœli convertentis recede :

Hujus vitæ negotia viros perfpicaces haud decent;

"Oculum aperi; ab omni moleftiâ recede:

"In triftitiæ mare avaritiæ caufâ, ut urinator madidos habens

oculos,

"Ne te immergas; à gemmâ regiâ recede."

His addam verfûs elegantiffimos, qui Principi perilluftri Shemfelmaâli