In fernem Schatten ihrem Blick entzog. Voll Unruh stand sie auf, und wandelte Tiefsinnig unter Schatten, wo am Quell Der Cotus sich erhub. Ihr rauschte nicht Der klare Quell: ihr wehte nicht vom Baum Der frische West; für sie war die Natur Einsam und traurig. Immer stand vor ihr Des Europäers Bild, stets klang ihr noch Der Liebe Ton in dem betrognen Ohr. Wo bin ich? hub sie an. War es ein Traum, Der mich getäuscht? O Niaragua!
Wie klopft das Herz mir! Was hab ich geredt Zu diesem Fremten! Ach, zu viel, zu viel Hab ich geredt! doch wenn er mich so sehr! So liebte Nein! ich bin nicht reizend gnug, Ihm zu gefallen! Sieh mich důnkt, der Quell (Sie sah nachdenkend in den Silberquell
An dem sie stand,) zeigt mich nicht mehr so schön, Als gestern noch. Und wie? kann mein Gesicht, So schwarz! kann es dem weissen Göttersohn Gefallen. Und du hast, Almeria
Noch einmal dir vergonnet, ihn zu sehn? Mas mag ich? O wie ist es um'mich her So dunkel! Und wie dunkeler ist nicht Für mich die Zukunft! Diese Nacht vielleicht Wird er getödtet! Oder, wenn sein Gott Ihn noch erhält, was wird aus ihm, aus mir? Darf ichs nur denken, was die Phantasei Sht träumt, jemals die Seinige zu seyn?
So tlagte sie, halb in Verzweifelung; Die treue Sclavin lispelt Trost ihr zu, Und ruft, um sie vom Kummer abzuziehn Ein Chor von Tänzerinnen um sie her. Schnell schlungen sich der schwarzen Mädchen Reifn Um sie herum, und wechselnd mischten sie Der Schöne Lob in ihrer Töne Schall: Singt, o Gespielen, singt ein würdig Lied Der Kaisertochter, die ihr ist im Tanz Umschlossen haltet! Motezumens Stolz, Sein Ebenbild ist fe! Fingt ihr ein Lied. Aa 4
Erheitre dich rings um sie her, Natur! Ihr Winde, die ihr von den Andes haucht, Weht fanfter! senge nicht, mit heissem Strahl, O Sonne, fie! Orangen, duftet ihr! Almeria lustwandelt in dem Hain !
Almeria, wie dunkles Ebenholz
Ift dein Geficht; die Wolle von dem Baum Sst nicht so kraus, als wie dein schwarzes Haar. Dein Federschurz ist bunter als die Luft, Wenn sie bemahlet wird vom Morgenroth; Ist schöner als des Regenbogens Glanz, Der über Mexiko sich schimmernd wölbt,
Leih deine Sternenaugen ihr zum Schmuck O königlicher Pfau! ihr, Colibri, Reicht ihr, die Federn von Azur und Gold.
Mit Purpurmuscheln wollen wir dein Haar Almeria, erhöhn, und Perlenreihn Dazwischen flechten; und ein Blumenbusch Von Diamanten schmücke deine Stirn!
So soll der Jüngling, welcher aus dem Blut Des großen Motezuma stammt, dich sehn! Er, schön, und tapfer, wie der Kriegesgott, Trågt deine Fesseln, o Almeria!
Dies fangen sie. Die rauschende Musik, Der Pauken Schall, der Muscheln laut Getds, Und schmeichelnde Gefänge, konnten zwar Ihr Ohr betäuben, doch verjagen nicht Den tiefen Unmuth von der finstern Stirn. Ihr Fuß entzog sich bald der lauten Schaar Der Fröhlichen; sie ging in den Pallast Und seufzte da die langen Stunden hin,
Heldengedichte,
komischer Gattung.
Τετ ̓ εἰπὼν, ἀνέπεισε καθοπλίζεθαι ἅπαντας. Καὶ τοὺς μέν ῥ ̓ ἐκόρυσσεν Αρης πολέμοιο με μηλος. Κνημίδας μέν πρῶτα περί κνήμησιν ἔθηκαν, Ρήξαντες κυάμους χλωρούς, εὖ τ ̓ ἀσκήσαντες, Οὓς αὐτοὶ διὰ νυκτὸς ἐπιςάντες κατέτρωξαν Θώρηκας δ' εἶχον καλαμοςεφέων ἀπὸ βυρσῶν, Οὓς γαλέην δείραντες, ἐπιςαμένως ἐποίησαν· Ασπὶς δ ̓ ἦν λύχνου τὸ μεσόμφαλον· ἡ δε νυ λόγχη Εὐμήκεις βελόναι παγχάλκεον ἔργον"Αρηος
Ἡ δὲ κόρυς, τὸ λέπυρον ἐπὶ κροτάφοισι καρύου. Οὕτω μὲν Μύες ἦσαν ἔνοπλοι ὡς δ ̓ ἐνόησαν
Βάτραχοι, ἐξανέδυσαν αφ ̓ ὕδατος, εἰς δ ̓ ἕνα χῶρον
Ελθόντες, βουλὴν ξύναγον πολέμοιο κακοῖο.
- Σκεπτομένων δ ̓ αὐτῶν, πόθεν ἡ τάσις, ἢ τίς ὁ δρύλλος, Κήρυξ ἐγγύθεν ἦλθε, φέρων σκήπτρον μετὰ χερσὶ, Τυρογλύφου υἱὸς μεγαλήτορος Εμβασίλυτρος,
Αγγέλλων πολέμοιο κακὴν φάτιν, εἶπε τε μύθον.
Ὦ βάτραχοι, μύες ύμμιν ἀπειλήσαντες ἔπεμψαν,
Εἰπεῖν, ὁπλίζεθαι ἐπὶ πτόλεμόν τε μάχην τε Εἶδον γὰρ καθ ̓ ὕδωρ Ψιχάρπαγα, ὃν κατέπεφνεν Ὑμέτερος βασιλεὺς Φυσίγναθος· άλλα μάχεσθε, *Οιτινες ἐν βατράχοισιν αρισῆες γεγάατε
Ὣς εἰπὼν ἀπέφηνε λόγος δ ̓ εἰς εὔατα μυῶν Εἰσελθὼν ἐτάραξε φρένας βατράχων αγερώχων. Μεμφομένων δ ̓ αὐτῶν, Φυσίγναθος εἶπεν ἄναςάς.
Ω φίλοι, οὐκ ἔκτεινον ἐγὼ μῦν, οὐδὲ κατεδον Ὀλλύμενοι πάντως ἐπνίγη παίζων παρὰ λίμνην, Νήξεις τας βατράχων μιμούμενος, οἱ δὲ κάκιςοι Νῦν ἐμὲ μέμφονται τὸν ἀναίτιον· ἀλλ ̓ ἄγε βουλὴν Ζητήσωμεν, ὅπως δολίους μύας ἐξολέσωμεν.
Τοιγὰρ ἐγὼν ἐρέω, ὡς μοι δοκεῖ εἶναι ἄρισα Σώματα κοσμήσαντες ἐνοπλίθωμεν άπαντες Ακροις πας χείλεσσιν, ὅπου κατακρημνος ὁ χῶρος Ηνίκα, δ ̓ ὀρμηθέντες ἐφ' ἡμέας ἐξέλθωσι, Δραξάμενοι κορύθων, όςις σχεδὸν ἀντίον ἔλθοι, Ες λίμνην αὐτοὺς σὺν ἔντεσιν εὐθὺ βάλωμεν. Οὕτω γὰρ πνίξαντες ἐν ὕδασι τοὺς ἀκολύμβους, Στήσομεν ευθύμως τὸ μυοκτόνον ὧδε τρόπαιον,
Ὣς ἄρα φωνήσας, ὅπλοις ἐνέδυσεν ἅπαντας. Φύλλοις μὲν μαλαχῶν κνήμας ἑὰς ἀμφεκάλυψαν, Θώρηκας δ' εἶχον χλοερῶν πλατέων ἀπὸ τεύτλων, Φύλλα δὲ τῶν κραμβῶν εἰς ἀσπίδας εὖ ἔσκησαν, Εγχος δ', οξύχοινος ἐκάσῳ μακρὸς ἀρήρει, Καὶ κόρυθες κοχλιῶν λεπτῶν κράατ ̓ ἀμφεκάλυπτον. Φραξάμενοι δ ̓ ἔζησαν ἐπ ̓ ὄχθαις ὑψηλῇσι,
Σείοντες λόγχας, θυμοῦ δ ̓ ἔπλητο έκαςος.
Ζεὺς, δὲ θεοὺς καλέσας εἰς οὐρανὸν ἀφερόεντα, Και πολέμου πληθὺν δείξας κρατερούς τε μαχητές Πολλοὺς καὶ μεγάλους, ἠδ ̓ ἔγχεα μακρά φέροντας, Οἷος Κενταύρων τρατὸς ἔρχεται, ἠδὲ Γιγάντων, Ἡδύ γελῶν ἐξέεινε τίνες Βατράχοισιν αρωγοί, Η Μυσὶν, ἀθανάτων, και Αθηναίην προσέειπεν
Ω θύγατερ, Μυσὶν ἦ ξ' ἐπαλεξήσουσα πορεύση; Καὶ γὰρ σου κατὰ νηὸν ἀεὶ σκιρτῶσιν ἅπαντες, Κνίσση τερπόμενοι, καὶ ἐδέσμασιν ἐκ θυσιάων.
« PreviousContinue » |