No. I.

Στίχοι περὶ τῶν ἰδίων... Τὸ χάνι Βαλιαρὲ ὁμιλῶι

πρὸς τοὺς ἑξακοσίες σκοτωμένος Γαρδικιώτας.

Πάντοτε τρέχει ὁ Καιρὸς ποτὲ δὲν ἡσυχάζει Τὰ πράγματα τὰ κοσμικὰ ὀγλήγορα τἀλλάζει Εἰς μερικοὺς πολλαῖς φοραῖς φέρει τὴν ἐντυχίαν Κ' εἰς ἄλλους τὸ ἐνάντιον μεγάλην δυστυχίαν Εἶχα ἐγὼ πρωτήτερα τᾶις πόρταις ἀνοιγμέναις Μὰ τώρα τὸ ἐνάντιον τᾶις βλέπω σφαλισμέναις Εἰς ὅλες ἤμουν πρόθυμος, να τοὺς εὐχαριστήσω Διαβάταις και ἐπίλοιπους, μήπως και ευτυχήσω. ̓Αλλ' ὅταν ἤλθεταν ἐσεῖς ὅλοι μαζί 'να 'μβῆτε, Πῶς ; ω και τὶ ἐπάθεταν, μὸνον 'να κατοικήτε Τᾶις πόρταιςμου ἐκλείσεταν, και την φιλοξενίαν Τι ἦτον; και πὼς ἔγινεν ; ειμαι εἰς ἀπορίαν.

Α'ποκρίνονται οἱ σκοτωμένοι εἰς τὸ βαλιαρέ
τὸ χάνι.

̓Αλήπασας μας ἤφερε χωρὶς τὸ θέλημάμας
Να πάρῃ τὴν ἐκδίκησιν ἐἰς τὰ σφάλματάμας
Ο μέγας τε και φρόνιμος ἀπὸ τοὺς βεζυράδες
Αυτὸς ὅπου ἐτρόμαξε βέιδες και πασάδες
Οποιος να φταίξῃ εἰς αὐτὸν, δικάιως τὸν παιδεύει
Και μὲ δουφέκι και σπαθὶ γλήγορα τὸν φονεύει.
VOL. II.

VERSI Greco-volgari sulli stessi (Gardikioti) il Chan (Osteria) di Valiaré parla ai seicento occisi Gardikioti.

SEMPRE il tempo corre e mai non si arresta
E presto cambia gli affari del mondo,
Ad altri spesso fortuna arreca
E ad altri l'opposto, miserie grandi.
Le porte aperte io avevo prima,
Non più adesso, ma barricate le vedo.
Ognun aggradir sempre io era pronto,
Passanti ed altri, sperando di farmi felice.
Ma quando voi veniste ad entrare in folla

E come? e qual disgrazia? per alloggiare soltanto
Chiudeste le mie porte e l'ospitalità insieme
Cosa e come questo fù? io ignoro affatto.

386

Οντζάκι Μουτζοχεσάτικον 'ποιος θέλει να χαλάσῃ
Αυτὸς 'να ἦναι βέβαιος τὸν βίον θέλει χάσῃ
Οπόταν ὁ ̓Αλήπασας ἦτον μικρό παιδάκι
Ολοι ἡμεῖς ἐτρέξαμεν εἰς τὰ λαμπρὸν Ὀντζάκι
*Οτ ̓ ὀρφανὸς ἀπόμεινεν ἀπ' τὸν αυτοῦ πατέρα.
Δὲν εἶχεν ἄλλον ἄδελφον μὰ μόνον τὴν μητέρα·
Πήγαμεν 'να τὸν κόψωμεν μὲ τἄρματα 'ς τὸ χέρι
Και αυτὸς ὡς ἐπιτήδειος ἐπῆρε τὸ χαμπέρι
Και βλέποντας πως ἔφυγε κτυπούσαμεν τὰ ςήθια
Σ τὴν Κάργιανην ὑπήγαμεν τοῦ κάψαμεν τὰ σπήτια
Και ἀπ' ἐκεῖνον τὸν καιρὸν εἶναι πενῆντα χρόνοι
Και κάμνει τὴν ἀνταμοιβην τώρα τὴν τελειόνει
Διὰ τῦτο μᾶς ἐσκότωσεν ἐμᾶς ἐδῶ ἐς τὸ χάνι
Οπου ἀυτὸς ὁ φόνος μας μές' τὸν δουνιὰν 'να πάνῃ
Τοὺς πρώτους και μεγάλεςμας 'ς τὰ Ιάννινα τὰς φέρνει
Τοὺς στέλνει πέρα 'ς τὸ νησὶ εὐθὺς καὶ τοὺς φονεύει
Και σκόρπισε τᾶις φαμιλιᾶις, εἰς ὅλες τοὺς Καζάδες
Νέαις τε και γερόντισσαις παιδία τε και νυμφάδες
Και πατρίδα τὴν δυστυχῆ ἀνάποδα γυρίζει
Ευγαλε τὰ θεμέλια ὅλην τὴν ἀφανίζει
Ἐπρόσταξε παντοτινὰ κανὲις μὴ κατοικήσῃ
Να μείνῃ ἔτσι ἔρημος ἐδεὶς 'να μὴν τὴν κτίσῃ
Τὸ Σούτζι όπου κάμαμεν δικαίως τὴν ῥημόνει
Διότ' ειναι δίκαιος πολὺ και τὸ ἀνταπλερόνει
Όμως ἐσὺ 'ς τὸ ἔνδοξον και παλαιὸν χεσμέτι
Ἐτᾶτο 'που σου λέγομεν 'να τὸ ἔχῃς ἀμανέτι
Να συμβουλεύης παστρικά 'να δίδης τὸ χαμπέρι
Όπου 'ς τὸ τζάκι τὸ λαμπρὸν 'να μὴ σηκώσουν χέρι
Συμβούλευε μὲ τοχασμὸν ὅσους ἐδὼ διαβαίνουν
Να τὸ κηρύξουν και αυτοὶ ὅπου και ἂν πηγαίνουν
Διὰ 'να μὴ πάθουν και αυτοὶ τὰ ὅσα ἐμεῖς τώρα
Όπου μὰς ἐσκότωσεν εὐθὺς εἰς μίαν ὥραν
Καθὼς ποτὲ τὸ ἔπαθαν και Χορμοβίται 'κεινοι
Να τοὺς σκοτώσουν πρόσταξε κανεὶς 'να μὴ 'πομείνη.

Ἐκ μέρους τοῦ ὑπερτάτου Βεζύρη Αλήπασα
πρὸς τοὺς γειτόνους του.

Ἐγὼ βεζύρ ̓Αλήπασας οπόταν εὐθυμᾶμαι
Αὐτὸν τὸν μέγαν σκοτωμὸν καταπολλὰ λυποῦμαι
Πλέον παρόμοιον κακὸν ποτέμου 'δὲν τὸ θέλω
Δια τύτο τοὺς γειτόνως μου ὅλως τοὺς παραγγέλω

E chiunque la casa di Mutzochuso offenda
Sicuro egli sia che perderà la vita
Noi, mentre Alipascia era un piccolo fanciullo
Tutti corremmo contro la sua splendida casa
Perche, morto il padre, Orfano egli rimase
E non aveva fratello, se non sola la madre:
Noi andammo tagliarlo, colle armi in mano
Ma lui accorto ne prese avviso

E noi scappar lo vedendo ci battemmo il petto;
A Karghiani andammo, ed ivi gli abrucciammo le case.
E da quel tempo ormai cinquant'anni sono
E ne fa la ricompensa adesso,

Onde ci massacrò in quest' Osteria

Affinche nostra strage tutto 'l mondo pervada.
A Giannina indi porta i nostri capi e grandi
All' isola opposta gli manda, e fa occiderli presto
E le famiglie disparge per tutti i distretti
Donne Giovani e Vecchie, donzelle e fanciulli
E sassopra mette la patria infelice

Ne scava i fundamenti e tutta la rade:

Ordine diede che niuno vi possa mai abitare;
Che sia un deserto, e nissun fabricar la ardisca
Per il nostro delitto è, che lui con ragion la divasta
Perchè egli è giusto assai, e lo ripaga
Ma tu per quell antico e glorioso servigio
Tieni in pegno queste nostre parole
Dà consigli chiari, dà sempre avvisi
Che contro la splendida casa nissuno insorga
Ed avverti da senno tutti i passanti
Dichiarar lo a tutti quei, che passano mai
Per non aver soffrire quanto noi adesso,
Che Ali ci diede morte subito in un istante,
E quanto anche i Chormoviti, quelli gia noti
Ch' occisi fossero volle, e vivo nissun restasse.

Da parte del eccellentissimo Vezir Alipascia ai suoi
Vicini.

Io Alipascia Vizir quando mi viene in mente
Questo gran massacro m' affligo molto

E di un tal guasto non avrò più mai desio
Ed è perciò che raccomando a tutti i vicini miei