è poematiis quibufdam partim à me fcriptis, partim è Latino & Anglico fermone converfis, quorum pleraque omnia ante annum ætatis meæ vicefimum funt compofita. Hæc in brevia capita difpertire malui, quàm, ut mos eft, confusè atque indiftinctè edere. Lector autem, ut hos vel adolefcentis vel pænè pueri labores benevolentiâ profequatur, omnino eft rogandus. In animo erat, plura capita, viginti minimùm, edidiffe, fed ftudiis aliis fum impeditus.
De Græcis Tragediarum fcriptoribus.
TRES erant præcipui Græcæ tragœdiæ fcriptores, Æfchylus, Sophocles, Euripides, laude quidem ii propè æquales & gloriâ, fed in dispari genere. Cùm poetarum horum proprietates exemplis dilucidiùs, quàm difputatione longiffimâ, explicari poffint, lubet tres è poetis duobus Anglicis povoneyras Græcè converfas proferre, quarum primam ac tertiam è Shakespearo, fecundam ex Addifono, deprompfi: prima à rege Anglorum, Henrico quarto, dici fingitur, cùm nocte quadam ob curas & moeftitiam effet infomnis; fecunda, à M. Catone, cùm, poft oppreffam à Cæfare libertatem, lecto Platonis Phadone, fuâ se manu interfecturus effet; tertia denique, ab Hamleto, Daniæ principe, cùm, poft vifum à fe patris fui fpectrum, de humanâ vitâ ac morte meditaretur. In primâ autem cothurni Æschylei fonitum, in alterâ, Sophocleam gravitatem, in tertiâ, fimplicitatem Euripideam, imitari fum
Ποσαι πενήτων μυριάδες ὑπηκόων
Εύδεσιν ήδη πηματων λελησμέναι ;
Πως, Ύπνε λυσιμέριμνε, γλυκύτατε βροτοίς,
Φύσεως τιθηνε, πως ποτ' ἐξέπληξα σε;
Ότ' ἐκ ἔμοις ἔφιζανων βλεφάροις ἐτι
Επιψεκάζεις μειλίχον λήθης δροσον;
Τιπ ̓ αὖ πενήτων ἐν μελαντείχει σεγή
Μαλλον δυσοσμοις διφθέραις κεκαλυμμενο
Εἰς ὀξυφώνων ἐμπίδων κεισαι ψοφον,
Η πλεσίων μεμυρισμέναις ἐν παςασιν
Επ' ἀργυροφανως πορφυρος φωτο λεχος
Εἰς εὐθρος φορμιγίς ἱμεςτην όπα;
Ω νηπιοφρον, τιπῖ ̓ ἀρ' ἐν πινωδεσι
Ναι εις βαναυσων σιβασι, και λειπεις θρόνον
Ως φρέριον ψοφώδες ή κωδωνιον;
Αρ' ἐν ἐφ ̓ ἴσε λαίλαπι προβεμενα
Κοιμας ακάματον άνδρος όμμα ναυτικό,
Κεκαρωμένον τροφαλιγδι βαρυβρομε σαλό,
Οπηνίκ' ἐν τυφωνι πολυκελαδα ζαλης
Αελλόποδες άγεσιν άνεμοι κύματα,
Και βος ρυχηδον άσπετον σφιγίεσ' άλα,
Λακιςα ραντίζοντες άφρῳ λαιφεα,
̓Αϊδην δ' αρ' αὐτον δεινος ανεγείρει ρομα
Δυναιο δητ', ω δαιμόνων ἀδικώτατε,
Τοιαδ ̓ ἐν ὥρᾳ τε δε θελγειν πήμονας;
Είτ' εύγαληνες νυκίος ἐν γελασματι,
Συν ποικίλαις λυγξι, συν θελκτροις άμα,
Αμελειν μοναρχο; Μακαρες ἐσε, ποιμένες.
Διαδημαιοφόρον ύπνος & τέρπει καρα.
Ούτως έχει. και καρτα τἀνθυμήματα
Πολλη γ' ἀναγκη τάπο σε ταρβειν, Πλάτων,
Επαξίως γαρ είπας, άξίως δε και
Ψυχη, συ παυλαν ἐλπισασ' έχεις κακων,
Φιλην τ' άδειαν, καναληψιν τε βι8,
Μη & ψευδόμαντις, ε γας ἂν θεόθεν φυσις
̓Ανδρων ἁπάντων ἐμπεφυκυία φρεσι
Έρψειεν αναβίωσα μη 'κλιπειν βιον.
'Αλλως τε μητις εἰκασειεν αν ποτε
Αφθαρσίαν, τι χρήμα γλυκύπικρον βροτοις.
Μακρα γαρ ήμιν ἐσθ' ὁδῷ πορευτέα,
Μακρα κελευθο, αταται, ποιος ἔτι
Χωρος αφιξομαι γ ̓, ὅποι οίκηματα;
Προσω γε παντα κειτ' ἰδεσθαι ξυμμέτρα,
Αλλ' ἐπαναβληΐον σεγανα και περινεφέλα.
Εἰ δ ̓ ἐσιν ὁσις τῶν βροτοις λεύσσει παθη,
'Αλλ' όντα με ξύμπασα σημαίνει φυσις,
Βλεπει μεν αὐτῷ ὡς τον εύσεβη βροτων,
Απας δ' ἐν αὐτῷ ἂν κεκηδ', εὐημεροι.
Ποι γεν τοπε; και πως; ὁ Καισαρ ετοσι
Τα σκήπτρα κραίνει, και μονάρχει τη χθονι.
Αλλ' άρκτειν τογ'. ἔλθε δευρό μοι, σφαγεν,
Ἐλθ', ἐυλαβηθητ'. ἐῤῥετω μεν ἐκποδών
Βιοσ βιωτο, ἐῤῥετω δ' ἀμετρὸν κακον,
Ω δισσα θάνατο καθανασιας ήδεα
Τεδ ̓ ἀνδρος ἐλπις. θιγΓάνω γ' ὁμε δυοιν.
Το μεν
αν τον άνδρα τονδε δια τάχες κτανοί,
Παλιν τοδ ̓ αὖθις αν δια δοιη τροφας.
Ω θανάτε, θανατε, σε τι μοι μελον κυρεί;
Δεινον του' εχι δεινον. εἰ γὰρ ἂν δεμας
Θανή, μενα γε μηποτ' ἂν ψυχῆς θάνοι,
Ψυχη δε φασγανον γελωτ ̓ ὀβλισκανει.
Φθίνει μεν άκρων φως, φθίνει δε χήλια,
Παθωσιν άλλοι σκληρα προς κακοις κακα,
Διασκεδά τε πανθ ̓ ὁ παναλαςωρ χρόνο,
Και μην έπαυχω τησδε της λήθης απο
Σε βλασάνισαν, ἄνθος ὡς, λαμψειν ἔτι *
Το ζην, το μη ζην. θυμῷ ἐνδοιῃ μαλα
Ειτ' αν ποιοι τάμεινον οὐ χων ἡσυχως
Εν νηϊ κυματοπλήξ άελλαια 518,
Είθ' οὖν βρέμεση χειμασαμεν ο λαιλαπί,
Σχεθών τ' ἀδειμως οίδμα πορφύρης άλω.
Ὁ θανατου ύπνος, ε πλεον. ληξις θ' άμα
Πάντων, όσ' ἐσι, δυσφατων ἀλγημάτων,
Όποια γε σκιοειδεσι βροτοις παρα.
Ω πολυπόθητον τερμα και φρενι γλυκύ.
Ο θάνατος· ύπνος· ὑπνος; ἀλλ ̓ ἴσως ἀνας.
Δακεθυμον ἐσι τοδε. το πως γ' εύδησομεν
Τα πρωτ ̓, ἔπειτα το πώς ὀνειροπολήσομεν,
Επει το πηλο πλασμα τοτ' έλειψαμεν,
Πολλής χατίζει φροντιδα. τοτε χαριν
Τας άλλοτ' άλλας άλγεων κτυπειν ῥοας
Αύτως έωμεν. & γαρ ἔτις ἂν παθοι
Πονες μεν ύγρας άκατες, πονες δε γης,
Φθονερων όδονθ', ὑπερηφάνων σεμνὴν ὄφρυν,
Το τ' όξυ κεντρον ίμερα δυσίμερα,
Τα δεινά πενίας, δειν 'Αρες, δεινα χρονο,
Λίμα, νόσων, και ταλλ', όσ' ἐσιν, ἀλγεα,
Α περιέφευγεν αριθμον, εἴ τις αν φερων
Τοσας άνιας, οἶδα γ', ἡσυχιαν ἔχοι,
Λήγειν περ ὧν οἷος τε παντοίων κακών
Η ξιφίδιον γ' άψαμεν ή την άγχονην,
Ει μη φοβο δυης οπισθοφανες τινα,
Χώ χωρίς άσκοπο, ἐ γ' ἀπ' ἐχ ὁδοιπόροις
Nος ο παρ' ἐποτ', ἂν παρεσι πημασι
Στέργειν διδασκοι, και προσεξεύρειν τα μη.
Ούτω γε φροντις δειλιαίνει τας φρένας,
Ούτω γε και προσωπον ἀνδρειας καλον
Δια φροντίδ' ὠχρον γίνεται, δια φροντίδα
Ριος μεγίσων παρατέτραπται πραγμάτων.
|