Odorem habentes violarum & parthenii; "Et Abla inter nos, tanquam myrobalani ramulus, "Quem coronat luna, aut fol matutinus. "Tu verò abjectiffimus es omnium qui equos afcendunt, "Et inter avaros longè avariffimus : "Cupis ad eam injuftè & impudenter accedere, "Tu, qui vilior es cane latranti. "Morere igitur ob triftitiam: fin minùs, vive abjectus; "Atqui nemo eft, qui vituperationis meæ voces delebit." Hujufmodi carminibus, iifque amariffimis, conftant tria libri Hamafa capita, quorum unum ignavia ac pigritia, alterum mulierum quarundam, tertium variorum hominum vituperationes complectitur. Magnam habet in hoc genere vim & acerbitatem Gezirus; fed, ut Plautinis utar verbis, -felle eft foecundiffimus, Guftu dat dulce, amarum ad fatietatem ufque aggerit. Sunt autem Turcico fermone fcriptæ, poetæ elegantis Ruhi Bagdadi, fatyræ, ut à viro harum literarum peritiflìmo accepi; nam eas nondum videre potui. Nullum vidi librum Perficum, qui his carminibus unicè conftaret, fed in Ferdufii vitâ citatur poema, quod in regem Perfarum Mahmud, filium Sebectighin, compofuit. Illum enim rex jufferat poema heroicum fcribere, munera pollicitus uberrima. Triginta igitur annos laboravit poeta, opufque perlongum, & in omni genere perfectiffimum, con texuit; quod cùm perfeciffet, ad regem mifit, non fine ampliffimi muneris expectatione. Rex verò, delatorum quorundam obtrectationibus deceptus, fidem fervare noluit. Cùm igitur poeta aliquantulum expectaviffet, neque ullum accepiffet laboris fructum, in eo templi loco, quo regem feffurum cognoverit, hoc epigramma ex aravit: خجسته در که محمود زابلی دریاست چگونه دریا کانرا کرانه پیدا نیست چه غوطها که زدم اندران ندیدم در کناه بخت منست این گناه دریا نیست ، Felix, cui Mabmud Zabeli mare eft liberali"tatis, ufque adeò ut nullum in eo littus ap pareat! utcunque verò in eo fim immerfus, “ margaritam non vidi; fed fortuna mea -" culpa eft, non maris." Hoc perlecto, rex exiguum quoddam & vile munus, potiùs contemtionis causâ quàm beneficentiæ, ad poetam mifit; quâ injuriâ laceffitus Ferdufi iracundiam compefcere non potuit. Scripfit ideò acerbiffimum poema, quod regis fervulo cuidam tradidit obfignatum, obnixè rogans, ut illud, fi quando regem viderit mæftiorem, daret ei legendum. Quo facto, ex urbe effugit, ad Bagdadum iter facturus. Intereà rex libellum defignat, & legit vehementiffimum fui vituperium, cujus loca quædam infigniora hoc in capite proferam. کرم بین بنزدیک شاه فقیر بكوي وزكفتار حق وامكير نه نیکو بود حق نهان داشتن بخاشاک ایمان بر انباشتن بشيري به از شهریار چنین که نه کیش دارد نه آیین نه دین خرد نیست مر شاه محمود را که بینم دلش مانع جودرا پرستار زاده نیاید بکار اگر چند باشد پدر شهریار شر ناسزایان بر افراشتن خاک در دیده انباشتن بود سر رشته خویش کم کردن است بجيب اندرون مار پروردن است درختی که تلخ است او را سرشت کرش در نشانی بباغ بهشت کر از جوي خلدش بهنگام آب به بیخ الکبين ريزي وشهد ناب سرانجام کوهر بکار آورد همان میوه تلخ بار آورد وکر بیضه زاغ ظالمت سرشت نهي زیر طاوس باغ بهشت بهنگام آن بیضه پروردنش زانجبر جنّت دهي ارزنش دهی آبش از چشمه سلسبیل دران بیضه دم در دهد جبرییل همان آورد بیضه زاغ زاغ برد رنج بیهوده طاوس باغ وكر انعي را زراهش دهي میان کل آرا مکاهش دهی بکامش اگر رشته جان کنی وكر شربتش زاب حيوان كني نکردد بدین ترتیب یار تو کند عاتبت زهر درکار تو وکر بچه جغد را باغبان زویرانه آرد سوي بوستان نشیمن کند شب نهال کلش سحر که دهد جلوه بر سنبلش چو روزي پروبال پیدا کند همان پنج ویرانه ماوي کند حدیث پیمبر نکشتست رد شود هر شيء راجع اصل خود بعنبر فروشان اگر بگذري ء شود جامه تو همه عنبري وكر بگذري نزد انگشت کر از و جز سياهي نه یابی دکر زید کوهران بد نباشد عجب سياهي نشاید بریدن زشب به ناپاک زاده ندارید آمید که زنکی به شستن نکرده سپید جہاندارا کر پاک ونامي بدي درین راه دانش كرامي بدي شنيدي چو زینکونه راي سخن زآیین شاهان و رسم کهن نکشتی چنین روزکارم تباه دکر کونه کردي بکارم نگاه ایا شاہ محمود کشور کشاي زمن کر نترسي بترس از خداي 1 |