"Epulæ nimirùm, & ebrietas, & faltus (camela) adultæ, firmè incedentis,

"Cui laboriosè incumbit herus, amore percitus, per spatium depreffæ vallis ;

Et puellæ candidulæ, delicatè incedentes, tanquam ftatuæ eburneæ, veftibus

"Sericis auro intertextis velatæ, ftudiosè cuftoditæ ;

"Et ubertas, & fecura tranquillitas, & nervi fidium querularum :

"Hæ funt vitæ fuavitates. Homo enim fortunæ fervit ; & fortuna eft mutabilis.

"Adverfæ res & fecundæ, abundantia & egestas pares funt: & quicunque vivit, morti debetur."

Oden hanc verti, vel potiùs imitatus fum, verbis atque imaginibus ad noftram confuetudinem ap

tatis:

Dulci triftitiam vino lavere, aut, nitente Lunâ,
Multâ reclines in rosâ

Urgere blandis ofculis puellas:

Aut, dum prata levi pulfat pede delicata virgo
Comam renodans auream

Molli Cupidinis tepere flammâ :

Aut, dum blanda aures recreat lyra, floreo sub antro,
Ad fuave Zephyrorum melos

Rore advocati fpargier foporis:

Hæc ver purpureum dat gaudia, comis & juventas ;
His, mite dum tempus favet,

Decet vacare, dumque ridet annus.

Quicunque aut rerum domini fumus, aut graves coacti
Curas egeftatis pati,

Debemur afperæ, Fabulle, morti.

CAPUT XVI.

الثناء والمديح

SIVE

De Laudatione.

TRIA habent Afiatici laudationum poeticarum genera; quibus majora poemata ferè femper ordiri folent: nam, priufquam ad argumentum accedant, divini numinis collaudant benignitatem, mifericordiam, potentiam; tum vatem fuum, ut vocatur, & illius cognatos in cœlum laudibus efferunt; ac deinceps regis atque optimatum virtutes, feu veras, five adulationis causâ fictas, immortalitati commendant. De fingulis his generibus differam oportet: ac de primo quidem parciùs, proptereà quòd humani ingenii non fit omnium rerum effectorem & procreatorem, ut decet, laudare. Perantiqua fanè fuit confuetudo & omnibus ufitata gentibus, optimi & maximi numinis laudes carminibus jucundè modulatis, vibrantibus atque incitatis fententiis, verbis illuftribus ac fplendidis, & numeris ex

ultantibus celebrare: & profectò omnis poefeos quafi fons eft ac principium divinæ beneficentiæ ac poteftatis laudatio, quæ cum ipsâ humanâ naturâ ortum conjunctum habuit. Poffumufne nobis perfuadere, quin homo, cœli ac terrarum digniffimus contemplator, cùm primò hoc ornatiffimum naturæ templum vidiffet, cùm hunc folem dierum ac tempeftatum moderatorem, hanc cærulei ætheris placidiffimam serenitatem, hanc denique terram univerfam, florum, herbarum, atque arborum varietate distinctam, afpexiffet, inftinctu quodam poetico incenderetur, & in cantum incitatiffimum prorumperet, quo horum omnium architectum & rectorem laudaret? Id ufu venit poetæ Arabi, qui, post elegantem verni temporis defcriptionem, fex habet verficulos pietatis & facri ardoris pleniffimos:

VOL. IV.

الم تر ان نسيم الصباء

له نفس نشره صاعد فطوراً ينوح وطوراً يفوح كما يفعل الفاقد الواجد وسكب الغمام وندب الحمام اذا ما شكي الغصن المايد ونور الصباح ونور الاقاح وقد هذه البارق الراعد

U

ووافي الربيع بمعني بديع يترجمه ورده الوارد

وكل لاجلك مستيقظ

لما فيه نفعک یا جاحد وكل لالايه ذاكر مقر له شاکر حامد شي له اية وفي كل

تدل على انه واحد

"Nonne fentis dulcem auram, à cujus halitu odor afflatur; "Et nunc gemit, nunc odorem exhalat, ut cerva hinnulum

perditum inveniens?

"Fundunt pluviam nubes, & plorat turtur, dum queritur agitatus ramus,

"Splendet autem lux auroræ, & flores anthemidis, quos nubes fulgurans & tonans difcutit;

"Et venit Ver cum fenfu mirifico, quem interpretatur rofa adveniens:

"Hæc adeò omnia excitantur tui gratiâ & in tua commoda, incredule,

"Omnia autem Dei recordantur, illi ferviunt, illum laudant, illi gratias agunt;

"In unâquaque enim re fignum eft, oftendens illum Unum effe."

Ex hoc itaque animi affectu, qui Admiratio dicitur, non, ut poeta ait, ex timore, nata funt pulcherrimæ atque amabiliffimæ forores, poefis ac pietas; quæ apud omnes ferè gentes, non eas folùm quæ paullò funt humaniores, fed etiam

incultas ac rudes, fibi invicem adminiftrare folent. Ac miror affirmare * Polybium, confuetudinem effe Arcadum ferè propriam, hymnis & carminibus ufque à pueritiâ patrios deos atque heroäs laudare: certè ab omnibus propè fcriptoribus hoc poefeos genus antiquiffimum fuiffe dicitur. Atque in hoc loco de Callimachi hymnis politiffimis, de iis qui Homero atque Orphei afcribuntur, de nonnullis Theocriti Idylliis, & de uno atque altero Pindari carmine, non eft neceffarium differere. Lubet tamen fubjicere carmen in hoc genere perpulchrum, quod licèt ab Athenæo † in quatuor Пalavas feu Σχολια diftinguatur, mihi tamen unus effe videtur hymnus in Minervam ac Jovem, Cererem & Proferpinam, Apollinem & Dianam, ac Panem; quam fententiam confirmat quodammodò ejusdem metri in fingulis ftrophis continuatio:

Παλλας Τριτογενεί, ανασσ' ̓Αθανα,
Όρθε τανδε πολιν τε και πολίτας,

Ατερ άλγεων τε και σασεων,

Και θανατων αωρων. Συ τε και, Πατερ.

Πλετε μητέρ' Ολυμπιαν αείδω
Δήμητρα σεφανηφόροις ἦν ώραις.

Παι Διος, Περσεφόνη, χαίρετον,
Εν δε τανδ' αμφεπετον πολιν.

* Polyb. lib. iii. Σχεδόν παρα μόνοις 'Αρκασι πρωτον μεν οἱ παιδες ἐκ νηπιων ᾄδειν ἐθίζονται κατα νομες τες ύμνες και παιανας, οἷς έκαςοι κατά τα πατρια τες ἐπιχωρίος ήρωας και θεὸς ὑμνεσι. + Lib. xv.