Ω μοι ἔγω, θανετην αρ' εν εξεσιν αίπεινοισιν
Οφθαλμω λαοιο, δι' Ισραηλος αωτω;
Κατθανετην εν όρεσσιν ἀκηδεε. συν τ' άρα κείνοις
Εἰ καλον, ἐι τιμηεν ἐτ ̓, αγλαον ἐι τι πέφυκεν,
Κατθανεν, ἐι λαμπρον χαρίτεσσιν. κατθανε κεινοιν
Συν τε φιλοφροσυνη, συν τ' ἀγλαΐης γλυκόεσσης
̓Ανθεα, συν τ' αρετη και τιμη. Μη νυ τοι, ήχοι,
Αισσομαι, ἀλλοδαποισιν εν άνθρωποις ψιθυρίζης,
̓Αλλα σιωπηλη γ' ἧς κ' αψοφῶν, ὧδε νυ ετοι
Παιδες δυσμενεων και παρθενικαι βαθυκολπος
Ούποτε κεν χαιροιεν εν άλσεσιν, ε δε γελώντες
Συν τ' εὐηγορίᾳ, συν τ' ἐχθοδοποις ἀλαλαίμοις,
Συν τε χοροςασιαισιν ἐπισκιςτωεν ἀναιδείς.
Ω όρος, ὦ σπηλυγίες ἀνηδονοι, ω Γελίδα,
Μηκετι νυν ειλῆοι κεν ἀν ̓ εὐπεταλον υακινθον
Ας ακτι δροσος ἀργυρεύω, μηθ' ὑγρον ίωσι
Θρηνον ἀγδονίηες ἐπ' ἀκροκομε κυπαρισσ8.
Ὑμιν δ κεν ἀμερα φεροι ςαχυν, δ' γαλαθηνων
Τετραπόδων κε πλεον τελεθοι γενῶ, δ δε κεν άρνες
Παίζεσαι σκιρτώεν ἀν' εἶαρινον λείμωνα,

Οὐδ' άρα κεν χιμαροι γ' ἐπιμηλαδες, ἀλλ' ἀγαλακτο Οίΐες, ἀλλ ̓ ἀκυθοι κ' ώσιν, κεῖναι γαρ αντω Ηρωων άθρησαν οϊομένω θανέεσθαι, ̓Αθρησαν Σαύλον ῥιψασπίδα, ὡς τινα μήπω Χριόμενον βασιληα νες ῥαθαμιγξιν ἐλαιε. ̓Αμφω μεν καλώ γ' ήτην, άμφω δη κρατίσω, ̓Αμφω θεσπεσίως δεδαημένω ἐκπολεμώσαι, ̓Αμφω νικησαι δ', οτ' ανεδραμον αίθεοι δίσσω Αἴετω, ή φλογοεντε δι' έρανε ἥριπον άσω, Η τις ἅμα σκυμνῳ βλοσυρῳ θηρ, λυσσαλέος θηρ, Εσπευσεν μακραις ἐνι χείμασιν, δ ̓ ἀρα κοινω Εξ'τυκτες κλισιας τε και αύλια δηκασκον. Ὢ νύμ αι λειμωνιαδες, κεραι ῥοδοπήχεις, Ερπετε, παρθενικαι μαλακαιπώδες, δρα χοροισία Οὐδε περιπλεκτοις ἀγανως ποσιν, άλλα γε πέπλων Αυετε πορφυρέων περίνας, και άμυσσετε χερσιν ̓Αμβολαδις κεφαλας ξανθύτριχας, ἠδ ̓ ἀρα κολπὰς Άραγες αργυρες δακρύων ἀναδεύετ' έερση VOL. IV.

S

Αἶν ̓ ὀλοφυρόμεναι, και γαρ νυν ήδεα Σαυλε
Ομματα νυξ ἡμβλυνε, σιδήρεος εύνασεν ύπνος,
Ος γ ̓ ὑμῖν χλανίδας χρυσειας, χρυσεα δωκεν
Ζώνια, και τα πεδιλα. τατ' έντεα, τας τ' αρα πορπας,
Χρυσό και φοινικι καλας δαιδαλλε χίτωνας,
Ος δ ̓ ὑμῖν θυόεντι κροκῳ παραδωκεν ἔθειρας
Φαιδρύνειν, μυρτοις τε και ευωδεσσιν ἐλαιοις.
Φιλτατ' Ιωναθανε, φρεσι μοι συ μεν ἐσκες ἐραννος
Πολυ τι και περι των ἑτερων, σεο δη γλυκυφωνε
Αύδη, και γήρυς, όποταν κλαιω τεον οἶτον,
Ούασι και μυθοι μελιηδεες ινδάλλονται.
Ηδυ τι παρθενικαῖς ῥαξιζεμεν ήδυ τι νυμφων
Στησαμένων χόρον εύρυν εν άλσεσιν ἐψια ασθε
Ηδυ τι συρίζειν λιγεως, ἀλλ ̓ εδ ̓ ὀαξιςυς,
Ούδε χοροιτυπιαι κεν εν άλσεσιν, ὃ συργίες
Ἡδέα δη τελέθεσιν, έπει σεο, φίλταθ', άμαρτον.
Οὐκ αρ ̓ ἐπ ̓ τελιον παλιν ὄψετον, οἶμοι, έταιρω.
Κεισώον Ιωναθαι συ και Σαυλ χρυσεοπηλή,
Οφθαλμω λάσιο, δύ' Ισραηλος αυτώ.

CAPUT XIV.

الادب والنصيحة

SIVE

De Poefi Morali.

POESEOS, cujus finis eft lectorem docere, duo videntur effe genera; alterum propofitum finem diffimulat, ut epos & tragœdia; alterum apertè monet, velut illa poefis quam nunc tractare aggredior.

Perantiqua fuit & omnibus ferè gentibus ufitatiffima confuetudo, fapientiam & vitæ officia per elegantes, breves, & modulatas fententias docendi. Notiflima funt in hoc genere Phocylidis præcepta, & elegantiffimæ Theognidis fententiæ, iique versûs, qui, à Pythagoreo quodam fcripti, Pythagoræ ipfi falsò afcribuntur. His addi poffunt Ariftotelis atque aliorum graviffima Exoλia, quæ inter epulas & pocula rorantia cantari folebant. Superfunt etiam * Odini præ

* Vid. Haavamaal à Refenio editum.

cepta antiquiffima, in Runicâ linguâ fcripta, quæ miram habent in fuo genere pulchritudi

nem.

Veteres Arabum fententiæ funt innumera; & permulta funt volumina, quæ Jil, five Sententias, complectuntur. Prætereà, etiam nunc (ut ab homine Syro audivi) Arabes memoriter recitare folent proverbia fapientiæ pleniffima, cujufmodi funt,

الضحك بلا سبب من قلة الادب

"Rifus ineptus rufticitatis eft indicium."

Verbum lacti fimile eft, reverti nequit;

Quomodo enim is, qui mulxit, lac potest reddere?"

Et illud Perficum de Fortunæ inconftantiâ,

*

این فلک همچو شیشه ساعتست ساعتي زير وساعتي زبرست

"Res humanæ vitri horarii funt fimiles, "Quod unâ horâ inferius eft, & alterâ fuperius."

& tetraftichon illud,

دنیا مثال بحر عمیق است پر نہنک آسوده عارفان که گرفتند ساحلي دنیا نیرزد آن که پریشان کني دلي زنہار بد مکن که نکردست عاقلی

Hujus vitæ curfus fimilis eft mari profundo crocodilorum pleno:

Quàm tranquilli funt fapientes viri, qui littus occupant!

"Hæc vita non tanti æftimanda eft, ut cor tuum (ejus causâ) turbes;

"Cave: ne malefacias; fapientis enim non eft."

&,

ما كان ذلك العيش الا سكرة لذاتها رحلت وحل خمارها *

"Vita humana nihil aliud eft nifi ebrietas; cujus dulcedo protinus evolat; fed reftat crapula."

At cùm deductiora fint, non tam proverbia appellari debent, quàm præcepta, feu versûs morales, quales funt illi de taciturnitate:

الصمت فالزم ولا تنطق بلا سبب

ان المعلل والاكثار في تعب فان ظننت ان النطق من ورق. فاستيقنت ان الصمت من ذهب