Ω μοι έγω, θανετην αρ' εν εξεσιν αἰπεινοισιν
Οφθαλμω λάσιο, δυο Ισραηλος αωτω ;
Κατθανετην εν όρεσσιν ἀκηδεε. συν τ' άρα κεινοι»
Εἰ καλον, ἐι τιμήεν ἐτ', αγλαον ἐι τι πεφυκεν,
Κατθανεν, ἐι λαμπρον χαρίτεσσιν. κατθανε κεινοιν
Συν τε φιλοφροσύνη, συν τ' αγλαίης γλυκόεσσης
̓Ανθεα, συν τ' ἀρετη και τιμη. Μη νυ τοι, ήχοι,
Αισσομαι, ἀλλοδαποισιν εν άνθρωποις ψιθυρίζης,
Αλλα σιωπηλη γ' ής κ' αψοφΘ, ώδε νυ ετοι
Παιδες δυσμενεων και παρθενικαι βαθύκολποι
Ούποτε κεν χαιροιεν εν άλσεσιν, εδε γελώντες
Συν τ' εὐηγορία, συν τ' ἐχθοδοποις ἀλαλαίμοις,
Συν τε χοροςασιαισιν ἐπισκιςτωεν ἀναιδείς.
Ὦ όρος, ὦ σπηλυγίες ανηδονοι, ω Γελίδα,
Μηκετι νυν σιλ οι κεν ἂν ̓ εὐπεταλον υακινθον
Αςακτι δροσος ἀργυρε, μηθ' ύγρον ίωσι
Θρηνον ἀηδόνικες ἐπ' ἀκροκομε κυπαρισσ8.
Ὑμιν 8 κεν άρερα φεροι σαχυν, ε' γαλαθηνων
Τετραπόδων κε πλεον τελεύοι γενΘ, είδε κεν άρνες
Παίζεσαι σκιρτώεν ἀν' εἰαρινον λείμωνα,

Οὐδ ̓ ἄρα κεν χιμαροι γ' ἐπιμηλαδες, ἀλλ' ἀγαλακτοι
Ολες, ἀλλ' ἀκυθοι κ' ώσιν, κεῖναι γαρ άντω
Ηρωων άθρησαν δϊομενω θανέεσθαι,
̓Αθρησαν Σαυλον ῥιψασπίδα, ὡς τινα μήπω
Χρισμενον βασιλήα νεα ῥαθαμιγξιν ἐλαιο.
Αμφω μεν καλώ γ' ήτην, άμφω δη κρατίσω,
Αμφω θεσπεσίως δεδαημένω ἐκπολεμώσαι,
Αμφω νικησαι δ', άτ' ἀνέδραμον αίθερι δίσσω
Αίετω, ή φλογοεντε δι' έρανε ήριπον άτρω,
Ή τις άμα σκυμνῳ βλοσυρῳ θηρ, λυσσαλεος θηρ,
Έσπευσεν μακραις ένι χέρμασιν, ώδ' άρα κείνω
Εύτυκτες κλισίας τε και αύλια δηΐάασκον.

Ω νύμφαι λειμωνιαδες, κεραι ροδοπηχεις,
Ερπετε, παρθενικαι μαλακαίποδες, σ' ῥα χοροισιν
Ούδε περιπλέκτοις άγανως ποσιν, άλλα γε πεπλων
Ανετε πορφυρέων περόνας, και αμυσσετε χερσιν
Αμβολαδις κεφαλας ξανθοτριχας, ἠδ ̓ ἄρα κολπως
Απαγες αργύρεος δακρύων ἀναδεύετ' έερση

Αἶν ̓ ὀλοφυρόμεναι, και γαρ νυν ήδεα Σαυλο
Όμματα νυξ ήμβλυνε, σιδήρεος εύνασεν ύπνος,
Ος γ' ύμιν χλανίδας χρύσειας, χρυσέα δωκεν
Ζωνία, και τα πεδιλα. τατ ̓ ἐντεα, τας τ' άρα πόρπας,
Χρυσῳ και φοινικι καλας δαιδαλλε χιτώνας,
ὃς δ ̓ ὑμῖν θυρεντι κροκῳ παραδωκεν έθειρας
Φαιδρύνειν, μυρτοις τε και ευωδεσσιν ἐλαιοις.
Φιλτατ' Ιωνάθανε, φρεσι μοι συ μεν ἔσκες ἐραννος
Πολύ τι και περι των ἑτερων, σεο δη γλυκυφωνε
Αύδη, και γηρυς, όποταν κλαιω τεον οἶτον,
Ούασι και μύθοι μελιηδεες ινδάλλονται.
Ἡδυ τι παρθενικαις ὀαριζεμεν ἡδυ τι νύμφων
Στησαμένων χορον εύρυν εν άλσεσιν έψιαασθαι,
Ἡου τι συρίζειν λιγεως, ἀλλ' εδ' βαριςυς,
Ούδε χοροιτυπιαι κεν εν άλσεσιν, ε συριγίες
Ἡδια δη τελείωσιν, ἐπει σεο, φίλταθ', ἁμαρτον.
Οὐκ αρ' τ' γελιον παλιν όψετον, οίμοι, έταίρω.
Κεισθον Ιωναθαν και Σαυλο χρυσεοπηλής,
Οφθαλμω λάσιο, δε Ισραηλος αυτῳ,

CAPUT XIV.

الادب والنصيحة

SIVE

De Poefi Morali.

POESEOS, cujus finis eft lectorem docere, duo videntur effe genera; alterum propofitum finem diffimulat, ut epos & tragœdia; alterum apertè monet, velut illa poefis quam nunc tractare aggredior.

Perantiqua fuit & omnibus ferè gentibus ufitatiffima confuetudo, fapientiam & vitæ officia per elegantes, breves, & modulatas fententias docendi. Notiflima funt in hoc genere Phocylidis præcepta, & elegantiffimæ Theognidis fententiæ, iique versûs, qui, à Pythagoreo quodam fcripti, Pythagoræ ipfi falsò afcribuntur. His addi poffunt Ariftotelis atque aliorum graviffima Exoλia, quæ inter epulas & pocula rorantia cantari folebant. Superfunt etiam * Odini præ

* Vid. Haavamaal à Refenio editum.

cepta antiquiffima, in Runicâ linguâ fcripta, quæ miram habent in fuo genere pulchritudi

nem,

Veteres Arabum fententiæ funt innumeræ; & permulta funt volumina, quæ Jil, five Sententias, complectuntur. Prætereà, etiam nunc (ut ab homine Syro audivi) Arabes memoriter recitare folent proverbia fapientiæ pleniffima, cujufmodi funt,

الضحك بلا سبب من قلة الادب

Rifus ineptus rufticitatis eft indicium."

القول كالحلب ليس له ردّ فكيف يردّ الحالب اللبنا

،،

" Verbum lacti fimile eft, reverti nequit; Quomodo enim is, qui mulxit, lac poteft reddere?"

Et illud Perficum de Fortunæ inconftantiâ,

این فلک همچو شیشه ساعتست ساعتي زير وساعتي زبرست

"Res humanæ vitri horarii funt fimiles,

Quod unâ horâ inferius eft, & alterâ fuperius."

& tetraftichon illud,

دنیا مثال بحر عمیق است پر نہنگ آسوده عارفان که گرفتند ساحلی دنیا نیرزد آن که پریشان کني دلي زنهار بد مکن که نکردست عاقلی

&,

"Hujus vitæ curfus fimilis eft mari profundo crocodilorum pleno:

Quàm tranquilli funt fapientes viri, qui littus occupant!

"Hæc vita non tanti æftimanda eft, ut cor tuum (ejus causâ) turbes;

"Cave: ne malefacias; fapientis enim non eft."

منا كان ذلك العيش الا سكرة بذاتها رحلت وحلّ خمارها

"Vita humana nihil aliud eft nifi ebrietas; cujus dulcedo protinus evolat; fed reftat crapula."

At cùm deductiora fint, non tam proverbia appellari debent, quàm præcepta, feu versûs morales, quales funt illi de taciturnitate:

الصمت فالزم ولا تنطق بلا سبب ان المعلل والاكثار في تعب *

فان ظننت ان النطق

من ورق

فاستيقنت ان الصمت من ذهب

*