CARMEN TURCICUM.

Alites audis loquaces per nemora, per arbutos,
Veris adventum canentes tinnulo modulamine;
Dulcè luget per virentes mollis aura amygdalas:
Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fu-
git, abit!

Ecce jam flores refulgent gemmeis honoribus,
Quique prata, quique faltûs, quique fylvulas amant:
Quis fcit an nox una nobis dormienda æterna sit ?
Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fu-
git, abit!

Quantus eft nitor rofarum! quantus hyacinthi decor! Non ocellus, cùm renidet, eft puellæ lætior:

Hic levi dies Amori eft, hic Voluptati facer.

Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit!

Ecce baccata recentis guttulæ roris micant,
Per genam rofæ cadentes, perque mite lilium:
Auribus gratum, puellæ, fit meum veftris melos.

Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit!

Ut rofa in prato refulget, fic teres virgo nitet,
Hæc onufta margaritis, illa.roris gemmulis :
Ne perenne vel puellæ vel rofæ fperes decus.

Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit!

Afpice, ut rofeta amictu difcolori fplendeant,
Prata dum fœcundat æther læta gratis imbribus,
Fervidos inter fodales da voluptati diem.

Nunc amandum eft, nune bibendum; floreum Ver fugit, abit!

Jam fitu deformis ægro non jacet rofæ calyx;
Ver adeft, ver pingit hortos purpurantes floribus,
Perque faxa, perque colles, perque lucos emicat.
Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fu-.
git, abit!

Ecce, per rofæ papillas fuavè rident guttulæ,
Quas odorifer refolvit lenis aureæ fpiritus;
Hæ pyropis, hæ fmaragdis cariores Indicis.

Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit!

Is tenellis per vireta fpirat è rofis odor,

Ut novum ftillans amomum ros in herbas decidat,

Suave olentibus coronans lacrymis conopeum.

Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit!

Acris olim cum malignis fæviit ventis hyems;
Sed rofeto, folis inftar, Regis affulfit nitor;
Floruit nemus repentè, dulce manavit merum.

Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit!

His iners modis, Mefihi, melleam aptabas chelyn:
Veris ales eft poeta; verna cantat gaudia,

Et rofas carpit tepentes è puellarum genis.

Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fagit, abit!

PARS QUARTA:

De Poematum Afiaticorum Argumentis.

CAPUT XII.

الهاسة

SIVE

De Poesi Heroica.

SEPTEM effe ftatui poeseos Afiaticæ fpecies, quarum fingulæ, ut fusè ac plenè exponantur, separata capita requirunt.

Nam aut res gestas ac bella narrat poeta, aut mortuos deflet, aut lectores monet, aut amores ac delicias pingit, aut proborum hominum & clarorum virtutes collaudat, aut improborum vitia reprehendit, aut denique naturæ proprietates deScribit. Ad has species omnis ferè poesis redigi poteít. Exponam autem, quibus in argumentis

præcipuè floreant Afiatici; & exempla quædam illuftriora feligam, cùm ad argumenti explanationem comparata, tum ad fermonis varietatem, quarum hanc jucundam effe puto, illam neceffariam. De poefi bellicâ primùm differam; de cæteris deinceps loquar.

Veterum igitur Arabum campeftris vita atque inculta neminem ferè latet. Erant, ut notum eft, valdè feroces, vindictæ & gloriæ cupidiffimi, pugnatores tandem ita acres, ut ipfa mors (perantiqui poetæ utor verbis) illis melle dulcior cffe videreturt.

Cùm adeò tributim feparati ac distincti viverent, fingulæ tribûs bellum cum vicinis gefferunt ferè perpetuum: & quoniam illis incitatiffimi erant affectûs, quot inter eos heroës, tot pænè poetæ admirabiles extiterunt; iidemque fuerunt fæpè victores & victoriæ præcones. Hos adeò veros fuiffe poetas exiftimo, & tam elato perdignos nomine, quorum fola fuerit magiftra vehemens animi incitatio, & unica præceptrix, Natura. Nec enim abeffe poteft, quin valdè sublimis fit & horrida in præliis describendis gentis pugnaciffimæ poefis. Credibile eft, Æfchylum è Marathonis, Salaminis, & Platææ præliis, animum horridiorem & quafi bellicum ad tragedias fcribendas attuliffe. Hinc Alcæus, aureo

العسل
لنا

من + ان الموت احلي

plectro, ut Quintilianus ait, donandus, militare quiddam in levioribus etiam carminibus cecinit: ab hoc fonte derivata eft Archilochi vis & majeftas, quem de feipfo dixiffe memoriâ proditum eft,

Homerum etiam, fontem illum reúves, & poefeos heroicæ patrem, multis præliis interfuiffe, eft verifimillimum.

&,

Εἰμι δ' ἔγω θεράπων μεν Ενυαλίοιο άνακτος
Και Μεσεων ἐρατον δώρον ἐπιςαμενος.

Hinc originem duxerunt illæ altiffimæ tranflationes, quibus utuntur in hoc poefeos genere antiqui Arabes; hinc illa porwooï admirabilis in carmine veteri, ubi Tâbat Sherra, heros idem & poeta, de facto quodam audaciffimo loquens, ait,

الموت خزيان ينظر

Vidit Mors, & erubuit.

يعروري ظهور المهالك

Terga Exitii nudus inequitavit.