CARMEN TURCICUM. Alites audis loquaces per nemora, per arbutos, Ecce jam flores refulgent gemmeis honoribus, Quique prata, quique faltûs, quique fylvulas amant; Quantus eft nitor rofarum! quantus hyacinthi decor! Non ocellus, cùm renidet, eft puellæ lætior: Hic levi dies Amori eft, hic Voluptati facer. Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit! Ecce baccatæ recentis guttulæ roris micant, Auribus gratum, puellæ, fit meum veftris melos. Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit! Ut rofa in prato refulget, fic teres virgo nitet, Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit! Afpice, ut rofeta amictu difcolori fplendeant, Nunc amandum eft, nune bibendum; floreum Ver fugit, abit! Jam fitu deformis ægro non jacet rofæ calyx; Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit! Ecce, per rofæ papillas fuavè rident guttulæ, Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit! Is tenellis per vireta fpirat è rofis odor, Ut novum ftillans amomum ros in herbas decidat, Suave olentibus coronans lacrymis conopeum. Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit! Acris olim cum malignis fæviit ventis hyems; Sed rofeto, folis inftar, Regis affulsit nitor; Floruit nemus repentè, dulce manavit merum. Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fugit, abit! His iners modis, Mefibi, melleam aptabas chelyn: Veris ales eft poeta; verna cantat gaudia, Et rofas carpit tepentes è puellarum genis. Nunc amandum eft, nunc bibendum; floreum Ver fagit, abit! SEPTEM effe ftatui poefeos Afiaticæ species, quarum fingulæ, ut fusè ac plenè exponantur, feparata capita requirunt. Nam aut res geftas ac bella narrat poeta, aut mortuos deflet, aut lectores monet, aut amores ac delicias pingit, aut proborum hominum & clarorum virtutes collaudat, aut improborum vitia reprehendit, aut denique naturæ proprietates defcribit. Ad has fpecies omnis ferè poefis redigi poteft. Exponam autem, quibus in argumentis præcipuè floreant Afiatici; & exempla quædam illuftriora feligam, cùm ad argumenti explanationem comparata, tum ad fermonis varietatem, quarum hanc jucundam effe puto, illam neceffariam. De poefi bellicâ primùm differam; de cæteris deinceps loquar. Veterum igitur Arabum campeftris vita atque inculta neminem ferè latet. Erant, ut notum eft, valdè feroces, vindictæ & gloriæ cupidiffimi, pugnatores tandem ita acres, ut ipfa mors (perantiqui poetæ utor verbis) illis melle dulcior effe videreturt. Cùm adeò tributim feparati ac diftincti viverent, fingulæ tribûs bellum cum vicinis gefferunt ferè perpetuum: & quoniam illis incitatiffimi erant affectûs, quot inter eos heroës, tot pœnè poetæ admirabiles extiterunt; iidemque fuerunt fæpè victores & victoriæ præcones. Hos adeò veros fuiffe poetas exiftimo, & tam elato perdignos nomine, quorum fola fuerit magistra vehemens animi incitatio, & unica præceptrix, Natura. Nec enim abeffe poteft, quin valdè sublimis fit & horrida in præliis defcribendis gentis pugnaciffimæ poefis. Credibile eft, Æfchylum è Marathonis, Salaminis, & Platææ præliis, animum horridiorem & quafi bellicum ad tragadias fcribendas attuliffe. Hinc Alcæus, aurco العسل * لنا من + ان الموت احلي plectro, ut Quintilianus ait, donandus, militare quiddam in levioribus etiam carminibus cecinit: ab hoc fonte derivata eft Archilochi vis & majeftas, quem de feipfo dixiffe memoriâ proditum eft, Εἰμι δ' ἔγω θεράπων μεν Ενυαλίοιο άνακτος Και Μεσεων έρατον δωρον ἐπισαμενος. Homerum etiam, fontem illum reúves, & poefeos heroice patrem, multis præliis interfuiffe, eft verifimillimum. Hinc originem duxerunt illæ altiffimæ tranflationes, quibus utuntur in hoc poeseos genere antiqui Arabes; hinc illa porwooïa admirabilis in carmine veteri, ubi Tâbat Sherra, heros idem & poeta, de facto quodam audaciffimo loquens, ait, اذا هزه في عظم قرن تهللت نواجذ افواه المنايا الضواحك * Cùm illum (enfem) in hoftis offibus motitet, emicant Dentes ex ore Mortis dirè cachinnantes. |