Unum atque alterum cyathum Hafezo da, Seu peccatum fit, feu factum laudabile, affer. Quam odam ita reddidi : Affer fcyphos, & dulcè ridentis meri Effunde largiùs, puer. Nam vinum amores lenit adolefcentium Difficilefque fenum Emollit ægritudines. Solem merum æmulatur, & lunam calix ; Dic luna folem amplexibus. Flammas nitentes fparge: vini fcilicet Flammæ nitentis æmulam. Quòd fi rofarum fragilis avolat decor, Vini rubefcentis rofas. Si devium Philomela deferit nemus, Non elaboratum melos. Injuriofæ fperne fortunæ minas; Depellat informem chelys. Somnus beatos, fomnus amplexûs dabit; Somnum quod alliciat levem. Dulce eft madere vino. Da calices novos, Oblivione perfruar. Scyphum affer alterum puer, deinde alterum; Huic carmini aliud fubjiciam, idque in amatorio genere pulcherrimum, & venuftis imagi nibus unicè conftans: اي همه شکل تو مطبوع و همه جاي تو خوش Ah! tota forma tua delicatè fingitur, unufquifque locus ubi tu es, dulcis eft, Cor meum à dulci tuâ & melleâ lafciviâ hilare eft. ء شیوه و ناز تو شیرین خط و خال تو ملیح چشم و ابروي تو زبیا قد و بالاي تو خوش Diffimulatio & petulantia tua dulcis eft, prima lanugo & nævus in genâ tuâ pulcher, Oculus & fupercilium nitida funt, statura tua & proceritas amabilis. گلستان نکارم زتو پر نقش ونکار هم هم مشام دلم از زلف سمن ساي تو خوش Vifûs mei rofetum à te picturis & ornamentis plenum, cordis mei odor à cincinno tuo jafmineum habente odorem dulcis eft. در ره عشق زسیلاب بلا نیست گذار کرده ام خاطر خود را بتولاي تو خوش In amoris viâ à doloris torrente non eft perfugium, At ftatum meum ob tuam amicitiam jucundum reddidi. که دران بیماری پیش چشم تو بمیرم میکند درد مرا از رخ زیبای تو خوش Ante oculos tuos morior; at in illâ ægritudine Ob genam tuam fplendidam dolor meus dul cis fit. در بیابان طلب کرچه زهر سو خطرست میرود حافظ بیدل بتهناي تو خوش In deferto indagandi te tametfi undequaque periculum eft, Tamen Hafez corde deftitutus, dum tuum adventuin petit, tranquille procedit. / De verâ horum carminum fignificatione magna eft opinionum diverfitas. Ali proprium tantummodò fenfum agnofcunt, alii reconditius quiddam in iis ac divinius cenfent delitescere. Audiamus itaque utriufque fententiæ defenfores. Aiunt quidam animos humanos, in corporum vinculis & compagibus inclufos, eodem ferè modo (fed longè vehementiùs) in divinum omnium rerum procreatorem affici, quo in amicas amatores; nam ut amantes amicarum recordantur, fi qua res eorum oculis obverfetur, quæ aliquam habeat cum amato corpore cognationem, fic animas noftras vitæ fuperioris recordatione & defiderio languefcere, fi quando divinæ pulchritudinis adumbratam quandam effigiem videamus. Hunc autem amorem ita effe ardentem, ut ad infaniam quandam, & quafi xsa accedat: & quoniam ea eft mentium humanarum imbecillitas, ea fermonum, quibus utuntur homines, inopia, ut verbis ad hunc ardorem ritè exponendum accommodatis careant, neceffe eft poetæ, cœlefti illo furore & divinâ permotione incitati, iis utantur imaginibus & verbis, quæ maximam habeant cum fuis conceptibus affinitatem. Cùm autem ii, qui divino amore inflammentur, tanquam ebrii, à mentis fenfu abftrahantur, nihil aptius effe poteft, quàm ebrietatis imaginem ad hunc diviniorem rationis amiffionem transferre. Hinc ofculorum, hinc amplexationum, hinc deliciarum, atque amœnitatum omnium in Perfarum carminibus defcriptiones ortum habuerunt, quæ ad proprium fen fum reftringi nullo modo debent. Atque hoc ipfi poetæ fatis apertè declarant; fic Hafez, شول مست وحدت زجام الست چو حافظ هرانکه چو مي ناب خورد Ebrius eft folummodò æterni fœderis amore, Is qui, more Hafezi, vinum purum bibat. Jucundum cor fit illi, qui Hafezo fimilis & alibi, مستي عشق نیست در سر تو رو که تو مست آب انكوري Amoris ebrietas capiti tuo non ineft; Abi: tu enim fucco uvarum ebrius es. & Sadi, مكر بويي عشق مستت کند طلب کار عهد السنت کند Forfan unus amoris odor te inebriabit, quærere. |