Ροδον άνθεων άγαλμα;
Μαλακος μην ἐσθ' ὁ κερά,
Συ δ' ακανθίοις πυκάζη.
Συ δη τι τρυφας, σελινον ;
Συ γαρ εὐθὺς ἐκμαραίνη,
Χλοερος δ' ὁ παις όλες
Θαλέραις έχει παρειαις.
Συ δη, * λείριον, τι καυχα;
Υπομειδία, μεθυσκόν
Καλού όμμα παιδος άκρα,
Σε δη κείσεαι νοσώδες.
Κυπάρισσε, μη τι κόμπης
Ραδίνοις ἐπὶ κλαδίσκοις,
Ραδινώτερον γαρ ἐσιν
Απαλοίο σωμα παιδος.

Φίλον ήτορ, αντ' έρωτος
Ποιος ρύχει κάποιο

Λιπαρόχρους, σφριγώντος,
Τι κεν ήρεθης ἐελδωρ;
Φίλε κερε, μη βραδύνης,
Ταχυ μοι ποθεινος έρχο,
Στο γαρ φανέντος, ω παρ
Τριφίλητε, παντα θαλλει.

* Attici florem narciffi λειριον vocabant. Suid.

CAPUT IX.

العبارة الغائبة

SIVE

De arcana Poematum Significatione.

DE figuris Afiaticæ dictionis fatis, ut arbitror,

differui; & fatis fusè oftendi nullas in Arabum ac Perfarum poefi vel verborum vel fententiarum exornationes defiderari. Attamen, nequis nobis locus intactus relinquatur, de occulto illo fenfu, quem in poematibus Afiaticorum amatoriis latere nonnulli exiftimant, paucis disputabo: & quoniam nihil effe puto veritatis investigationi inimicius aut magis peftiferum, quam fententiæ fimulationem, dicam apertè quid fentiam, nec argumenta celans quibus opinionem meam confirmem, nec aliorum fententias repudians, fi quis in illis veritatis color eluceat.

Sunt igitur in linguis Afiaticis, ac præcipuè Perficâ, carmina pænè innumerabilia, quorum idem eft argumentum unufque ferè perpetuus tenor. Nempe in iis continuâ ferie laudantur amores ac deliciæ, voluptates, vina, odores, ludi,

convivia; & reliqua quæ fenfibus blandiuntur : accedunt humanæ pulchritudinis lætæ admodùm defcriptiones; intexuntur loci illi communes, de fortunæ temeritate, de honorum ac falfæ regionis contemtione; incertos effe rerum humanarum eventûs, & brevem lucis ac vitæ ufuram; amoris autem fuavitates celeritèr deflorefcere oportere igitur voluptates, dum licet, rapere,

ποιειν τι οἷς γονυ χλωρον *.

&

nihil enim effe amore fuavius, nihil quod magis hominem deceat. Exponuntur etiam eæ quæ in amore infunt variæ perturbationes, dolor, ægritudo, defiderium, fpes, lætitia; nunc amator abfens languet, dolet, illachrymat, nunc ob amicæ confortium vehementer exultat & triumphat. Hæc autem omnia defcribuntur mirâ fententiarum varietate, verborum elegantiâ, imaginum fplendore, & tranflationum pulcherrimarum copiâ.

Poetæ, qui horum carminum laude floruerunt, funt innumeri; quorum tamen facilè principatum obtinet ille, de quo jam dictum eft †, Hafez; cujus politiffimum carmen, cum adumbratione Latinâ, idcircò hic apponam, ut horum carminum, de quibus fum proximè locutus, percipiatur natura:

* Theocr. Idyll. XIV. ·

+ Vide Cap. V. &c.

ساقیا ساغر شراب بیار

یکدو ساغر شراب باب بیار

Puer, vini cyathum affer, i

Unum atque alterum vini puri cyathum affer.

داروي درد عشق يعني مي کوست درمان شیخ و شاب بیار

Remediuin amoris ægritudinis, hoc eft, vinum, (Illud enim fenum & juvenum medicina eft)

affer.

آفتا بست و ماه باده وجام در میان مه آفتاب بیار

Sol & luna funt vinum & cyathus,
In mediâ lunâ folem affer.

بزن این آتش مرا آبي يعني آن آتش چو آب بیار

Illide ignem illum nobis liquidum,
Hoc eft, ignem illum aquæ fimilem affer.

کل اگر رفت کو بشادي رو

یاده ناب چون کلاب بیار

Si rofa tranfit, dic, vultu hilari

Vinum purum tanquam aquam rofarum, affer.

غلغل بلبل از نماند رواست غلغل شیشه شراب بیار

Strepitus lufciniæ fi non manet, oportet
Strepitum poculorum afferas.

غم دوران مخور که رفت برفت نغمه بربط ورباب بیار

Ob temporum mutationes ne fis triftis, fed

identidem

Concentum citharæ & fidium affer.

وصل او جز بخواب نتوان دید

داروي کاوست اصل خواب بیار

Congreffum illius, nifi in fomno, videre ne

queo,

Medicinam (vinum), quæ fomni origo fit, affer.

کرچه مستم چه چاره جام ذکر تا بکلی شوم خراب بیار

Quòd fi ebrius fum, ecquid eft remedii?

alium calicem

Ut prorfus fenfibus deftituar, affer.

یکدو رطل کران بحافظ ده

کر کن هست وکر صواب بیار