dam iis accederet, primo epitrito trimetrum claufit, ut Ως οἱ μεν άγει Βεπαλῳ κατηρωντο. Atqui, ut apertè dicam quod fentio, valdè invitus in poetarum chorum Satyricos, ut vocantur, afcribo. Nolo manfuetiorum Mufarum defiderari benevolentiam. Quòd fi fcriptor iamborum fine offenfione, fine iracundiâ, fine amaritudine fcribat, & eò folùm tendat, ut lectorem caftigando erudiat, non erit omninò reprehendendus. Sed tamen lenior quædam, ut arbitror, inveniri poteft ac mitior caftigatio. Nimiam enim feveritatem fugit animus ac repudiat; fed lenocinio quodam ac manfuetudine allicitur & flectitur. Duci ad virtutem debent animi, non trahi; fuaderi, non cogi; allici, non impelli. Cæterùm, utut se habeat res, non minùs in hac poefi quàm in reliquis florent Afiatici. Sunt vehementes, afperæ, & amaræ Arabum, quas vidi, vituperationes; fed cùm quâdam etiam fententiarum elatione. Velut in libro de Antaræ & Ablæ amoribus; ubi hæc timidi cujusdam legitur & fugacis militis vituperatio: رجل جبان لحاك الله من ولا اسعتك غادية تداها ولا جاد السحاب ديار قوم تحل بها ولا اخضرت رباها المذلة يا ابن بدر "Eradicet te Deus, ignave miles; "Nunquam te irrigent matutinæ nubis guttæ! "Pallium, nec te deferent illam fecuturæ miferiæ." Hujus libri quartumdecimum folummodò volumen mihi videre contigit. Nihil eft elegans, nihil magnificum, quod huic operi deeffe putem. Ita fanè excelfum eft in eo dicendi genus, ita varium, ita periculofum, ut non verear eum inter poemata perfectiffima recenfere. Heros eximius, qui in eo laudatur, idem eft ille Antara, qui carminum Moallakat, ut appellantur, quintum compofuit*; fuit autem Abla regis filia formofiffima, quam perditè amavisse dicitur. In iftius voluminis, quod legi, primo folio, fatyra eft admirabilis, quam ceciniffe dicuntur Ablæ ancillæ in vituperium Amári, qui etiam illam amavit. Carmen integrum appo nam: * Vide Caput Tertium, pag. 64. عماره دع هوي الخود الرداح ودع عنك التعرض الملاح فانك لم تكف يد الاعادي ولم تك فارساً يوم الكفاح أها فلا تطمع بعبلة ان تراد تري الاهوال من ليث البطاح فلا البيض الصفاح تصل اليها بسطوتها ولا السمر الرماح وعبلة ظبية تصطاد اسداً باجغان سقيمات صحاح وقد فرغت راسك في هواها و اصليت النواحي بالنواح ندع عنك اللجاج بها والا سقا لك عنتر الموت الصحاح وما زال اللجاج عليك حتي ملیت نقا ثيابك بالسلاح وضحكت البنات عليك جمعاً وجيغت الروابي والبطاح وصرت لكل يصغا حديثاً من وضحكاً في الغدو وفي الرواح اتیت لنا باثواب حرير ضحكن عليك واكثرن المزاح ومذ وانيتنا وأتاك ليث تقر له الاسود في البطاح وما ابقا عليك الا احتقاراً بتدرك ان رجعت كمستراح رأتك عبيلة مرما طريحاً ومن معها من الخود الرداح وعنترة الغوارس ليث غاب يصول وفي العطا بحر السماح ونحن كاننا زهر ذكي بانغاس البنفسج والانتاج وعبلة بيننا كقضيب بان علاه البدر او شمس الصباح وانت اذل من ركب المطايا والبخلهم من القوم الشجاج تروم وصالها بغياً وظلماً وانت اذلّ من كلب النباح NOL. IV. فہت كمداً والا عش ذليلاً قليس للفظ هجوي فيك صاح "Amarah, mitte amorem puellarum mollium, "Define autem te formofis virginibus objicere; "Non enim repellis hoftium manûs, "Nec fortis es eques die certaminis: "Videbis potiùs terrores à leone vallis, "Define ideò illam importunè petere, fin minùs, Irrigat te Antara mortis poculo. "At non cefsâfti eam petere, donec "Texifti veftes tuas nitidas armis. "Te verò irrident puellæ certatim, "Ut in colliculis & vallibus Echo refpondeat; "Et cùm accefferis iterum, venict ad te leo, Quem timent leones in vallibus: "Hic nihil tibi relinquet, præter odium, "Pro poteftate tuâ, cùm redibis contemptus. |