deam, Is, qui de humano genere fit optimè meritus. Utrum verò per literarum ftudia, per mutas artes, per molliores animi lusûs, de hominibus tam bene mereri possimus, quàm agendo, laborando, eloquendo, isti viderint, qui ita fe in ftudiis abdunt, ut nihil inde ad patriam aut cives commodi perveniat: equidem haud puto. Satis jam in umbrâ prolusisse videor; nunc in pulverem atque aciem vocor. Quid de me fortuna ftatuerit, ignoro ; illud fcio, nihil à me ardentiùs expeti, quám, provectâ tandem ætate et excurso spatio, ad Academiæ dilectisfimos receffùs, tanquam ad portum, confugere ; ubi non inertiâ, quam natura mea haud patitur, fed otio honesto perfrui potero, et studia hæc diù intermissa recolere, quæ me curriculum hoc forense, in quod sum ftatim ingressurus, ulteriùs prosequi non finit.

LIBRORUM

ARGUMENT A.

PARS PRIMA.

CAPUT I.

Afaticos ferè omnes Poetica impenfiùs effe deditos.

Auctoris confilium in libro de poep Afaticâ componendo. Argumenti novitas, varietas, copia. Ex interpretationibus exiguum esse sumendum judicium ; ex ipsis fontibus hauriendum. Ingenia Afaticorum esse ad poeticam aptissima. Ejus rei causa. De variis in Afiâ gentibus, quæ poeticam videntur coluiffe. Attingitur poesis Indica, Sinensis, Tartarica, Syriaca, Armeniaca: atque Æthiopica, quæ Añaticæ fubjungitur. Poesin Græcam esse in hoc libro attingendam, fed strictim ac leviter, ubi fcilicet cum Afaticâ aliquam habeat cognationem. De Arabum, Perfarum, ac Turcarum poesi. Exempla quædam proferuntur. De illorum linguis, diffimilibus quidem inter fe, fed fuo quibusque in genere præstantibus.

Page 347–362

PARS SECUNDA.
De Poematum Asiaticorum formá.

CAPUT II.

العروض

Sive, De Metris Apaticis. METRA Arabica & Perfica, quibus utuntur etiam Turcæ, breviter exponuntur. Metri Hebræi notitiam non ita effe deperditam, ut de eâ recuperandâ planè defperemus: cum Arabico non omninò convenit; versùs enim Arabici fimiliter definunt, Hebræi non item ; in Arabicis

eadem metri species per totum carmen continuatur, Hebræis multò mi-
nùs. Sed numeri ac pedes vel iidem esse videntur, vel certè quidem
persimiles.

Pag. 362-389
CAPUT III.

F

efto

القصيدة

cont

latic

Gre poef

Sive, De Idyllio Arabico.
Kasida, poematis genus, quod elegiæ noftræ, vel potiùs idyllio Græ-
corum, respondet. Ejus leges. Profertur brevis idyllii exemplum. Varia
Arabum poemata in hoc genere perfectissima recensentur. Septem
idyllia in templo Meccano suspensa, quæ Moallakát vocantur. Exponitur
Amralkeisi carmen venustissimum. Ex quo fimilitudines quædam ele-
gantiores delibantur. Ebni’l Faredhi elegia, metro Ovidiano Latinè
reddita.

Pag. 390—403
CAPUT IV.

S

tion

الغزل

Con

liha

Sive, De Carmine Persico.
Ode amatoria Perfis præcipuè exculta. Ejus forma, imagines, dictio.
Hafezi, poetæ Persici elegantissimi, carmina duo: quorum unum Latinis
versibus adumbratur, alterum Græcis dactylicis. Ferdusii ode. Carmen
Arabicum imprimis venuftum.

Pag. 404-416

que Ex

PARS TERTIA.

De Poeseos Afaticæ figuris ac di&tione.

CAPUT V.

De Imaginibus Poeticis. IMAGINES poeticas vel ex naturâ effe depromptas, vel ex vitâ communi, vel ex religione, vel ex verâ historiâ, vel denique ex fabulis : harum rerum omnium cognitionem poemata Afatica legentibus esse necessariam. Hi quinque imaginum poeticarum fontes in hoc capite breviter illustrantur. Attingitur poesis Runica, & Peruviana. Hafezi carmen apponitur.

ali CAPUT VI.

الاستعارة

Sive, De Translatione.
FIGURA præcipua, qua utuntur Afiatici, est Translatio; quæ

fimilitudo est occultior, & fi apertiùs profertur, Comparatio nominatur ; fi longiùs continuatur, ’Aranyopíce : quæ Latinè Permutatio appellari potest. Translationi subjungitur Verbi immutatio, quam Arabes ärir kinia vocant, Græci Metwvupóæv; estque species Fięta inductionis, & magnam affert poesi Afatica venustatem. Translationum elegantiorum exempla.

Pag. 430-439 CAPUT VII.

التشبيه

Sive, De Comparatione. Similitudinum usus tripartitus. Apollonii Rhodii laudantur comparationes quædam, aliæque insigniores elegantiæ. Hujus poetæ defensio. Comparationum Afaticarum exempla, ex variis poetis elegantioribus libata.

Pag. 439—455 CAPUT VIII.

De reliquis Figuris. MINUTIORES quædam figuræ exponuntur, quibus Apatica dictio orna

Fictâ perfonarum inductione utuntur poetæ Afiatici sæpissimè ; estque figura cùm ad venustatem, tum ad elationem dictionis comparata. Exemplum magnificum Tranhtús in aliam perfonam. Fictæ inductionis varia exempla. Hyemis inductio apud eximium scriptorem Ahmed Ebn Arabsmah. Hafezi ode. Eadem Græcè reddita versibus Anacreonteis.

Pag. 456-467 CAPUT IX.

tur.

العبارة الغايبة

Sive, De arcaná Poematum Significatione. ABDITUM quoddam pusúprov in carminibus Persarum amatoriis latere alii dicunt, alii ftrenuè negant. Hafezi carmina duo proferuntur : quorum primum Latinis redditur versibus. Utriusque fententiæ defensores disputantes inducuntur.

Pag. 467—478

CAPUT

CAPUT X.
De Elato dicendi

genere.
Elationis præcipui fontes, Terror, Obscuritas, Magnificentia, Potestas ;
qui exemplis illustrantur ex Alcorano, Jobi poemate, Ferdusio, & reli-
quis Afiaticorum scriptis. Locus magnificus ex Sirachidis fapientiâ, He-
braicè conversus. Diluvii descriptio Mohammedana omnium elatissima.

Pag. 479-189
CAPUT XI.

!

Sive, De Venuftate. Venusa poeseos definitio. Sapphủs poesis venustislima. Exempla quædam venuftatis ex Afaticis poetis deprompta. Carmen Arabicum Ebn Arabshah. Aliud Mefibii Turcicè. Idem versibus Trochaicis Latinè redditum.

Pag. 489–500

اللطافة

PARS QUARTA.
De Poematum Afiaticorum argumentis.

CAPUT XII.

الماسة

Sive, De Poesi Heroica. Poeseos Apaticæ præcipua argumenta, Fortitudo bellica, Luctus, Officiorum præceptio, Amor, Laudatio, Vituperatio, & naturalium rerum Descriptiones. Arabes antiquos cùm bellatores fuisse, tum poetas elatifsimos, ac suarum laudum præcones : cujus rei proferuntur exempla. Alcæi & Hybria Cretenfis Exotic' bellica citantur. Attingitur veterum Isandorum poesis, quæ Runica appellatur, eftque 'plurimùm heroïca, Majora Apaticorum opera de heroum rebus gestis. Historiæ numerosè & modulatè compofitæ inter poemata heroica recenseri debent: Inter eas palma deferenda est historiæ Timuri; cujus libri laudatur venustas & elatio. Ferdus poeta verè epicus, & Homero proximus. Ex illius poemate expromitur prælii descriptio; quæ Latinis hexametris conversa apponitur.

Pag. 501-518

CAPUT