Page images
PDF
EPUB

Non tua non hominum eft laus et victoria, to

tam

Effe fuam voluit qui pugnat ab æthere laudem. Ille bonus Princeps noftras capiendo prieras, Accordat quod nos faciamus presto retornum, Deque bona guerra nos extra ducere regnum, Fecit ubi falvi-fauf pauci venimus omnes, Qui falvat caudam non vaccam perdidit om

nem,

Sic nos in patria gaudentes effe reverfos,
Lefchamus noftras plagas, tantofque nefandi,
Authores fceleris merito execramur, et illos
Infernis, erebi furiis dirifque vovemus.
Jam veniant veniant foccorfum quærere nof-
trum,

Hi calvinicolæ poltrones atque traystri;
Non illis dabimus pro fceptris arma pedantum,
Fefficulas virgas faciemus fed fuprafeffis,
Pourpointis multas gaillardas trompetitatas
Dançare, in platea danfant ut fæpe Molarda
Qui bene vicinas non baifavere comeras.
Sed quid in exemplum marmittas atque no-
viffos,

Cifterci ponis funt hæc puto maledicta figuræ
Rhetoricæ, unde fuos farciffant undique libros,
Quando deficiunt fenfus ratioque, ministri
Tu ten-fentis adhuc tua nec tamisata farina est,
Non faciunt refonare puto fua pulpita Carmi,
De noftro damno malhorofo nec Jacopitæ,
Eclatant tanquam ftulti juncto auribus ore,
Tu facis hoc, faciunt Hugnotti ter revirati,

Dum grandespiti nequeunt celare dolorem.
O quam tu velles habuiffemus meliorem,
Effes de noftris, bombum facerefque Papiftis,
Ut de Pictoto dicunt feciffe viratos,

Qui Ducis audita Joyofi morte robamen
Tornarunt, et fe traytri decatholiquarunt.
Illis vos ergo Galli ne fidite ladris,

Annum quin fuerint Monachorum more pro

bati

Quin agenouilliti cum torcha ardente repentent
In cæna morfos fe tot mangeafle diabli,
Se renegaffe Deum et Calvini dogma fecutos,
Catholicique boni tantum credantur alhora,
Nec Macaroneo confidite carmine, cujus
Author plus mocquat Romanas Catholiquofque,
Quam nofmet Reiftros, Lanfqnettos, atque
Suyffos.

Credunt quodque tuum facit indignatio verfum,
Scuta duo tibi qui conftat pro præla tirare,
Scribere marcheto poteras meliore niantum.
Expenfifque tuis propriis te nemo, trufaret,
Talia fi fapias ne pofthac carmina fcribas,
Sed fis contentus Bourguigna voce pitaldos,
Delectare tui fimiles rognofaque verba,
Pro fpaliporcinis vineronis fcribere, five
Sanphilibertæis (hæc eft tua balla) puellis.
Nec te plus mefles de Græco, deque Latino,
Vel Macaroneo, vel franco idiomate, namque
Cætera quæ fcribis funt una digna litura,
Teftes funt nobis tua carmina fufficientes,
Queis dehonorafti Pibrachi pulchra quatrina,

Clochitat hic

verfus quia par

lat de verfibus qui clochant.

Pro quibus ut preffis Parifinis imprimerentur,
Imprimatori fcutos bis quinque dedifti,
Et bis quinque iterum, populo ne venderet illa:
In fyllabarum quia quantitate clochabant,
Grammaticoque dabant fuffletos fæpe donato,
Appello teftes etiam iftas Antiquitates
Dijonis, Gothicus quarum tu ferruminator,
Te monftras fine judicio ratione, rimaque,
Teftis erit quoque fufficiens Poltronius ille
Arbiter, in quo te tantum comprendere mon-
ftras

Quantum in mufcofo porcus cognofcit odore.
De macaroneis, fi quis larcinia trunquet
Bellai, magnum facies cornicula rifum.
Debebas vantare tuos tantummodo verfus,
Sicut fecifti docto referente Chopino,
Cui commentus eras, te commentaria fupra
Bourguignotorum couftumas compofuiffe,
Nam fic famofus per inania fcripta fuiffes,
Si non in gerba faltem venerandus in herba,
Effe planum donec te ætas ventura probaffet:
Hinc procul hinc ergo te vade Maraude ca-
chatum,

Et tua fcripta premant æterna filentia noctis.

SIXIÈME SECTION.

OBSERVATIONS GÉNÉRALEs.

MACARONÉES ALLEMANDES ET FRAGMENT

DIVERS.

ZANCLAIO ET SON POÈME.

'AURAIS défiré completter ce volume, en y faifant entrer, dans leur entier, outre l'œuvre fi exceffivement rare de Zanclaius, plufieurs macaronées dont les bibliographies, les catalogues et les revues m'avaient offert nulle trace, lors de la publication de mon premier Macaronéana, mais dont il a été question depuis.

ne

Malheureufement on ne rencontre pas toujours des amateurs de livres qui foient complaifants, et s'il y a de véritables bibliophiles, il fe trouve auffi parfois de ces bibliotaphes contre lefquels Menchen, dans fa préface à la tête de l'édition qu'il a donnée du Traité De Libris legendis, par Bartholin, a déclamé à jufte titre.*

Je m'étais propofé d'inférer ici le Dialogus novus et mire feftivus ex quorumdam virorum falibus vibratus,

*Voici la defcription que donne Peignot, du bibliotaphe, dans fon Dictionnaire de Bibliologie: "Ce nom fignifie enterreur de livres ; "il s'applique à ces bibliomanes qui n'achè"tent des livres que pour les enfouir, et em

pêcher les autres d'en profiter: ils font aux "livres ce que les avares font à l'argent. Ils "font le plus grand tort aux hommes ftudieux

qui font privés des reffources qu'ils trou"veraient chez ces Harpagons littéraires. On

a comparé ces derniers au chien qui em"pêche le cheval de manger l'orge qu'il ne "peut manger lui-même. Lucien, Ambroife, "Camaldule, Phifelphe et le père Lelong fe "font plaint amèrement des Bibliotaphes."

« PreviousContinue »